De reis en eerste dagen

Ruim twee weken geleden, op vrijdag, werd eindelijk de knoop doorgehakt: we gaan naar Canada en wel in het weekend van 3 oktober. Wat een opluchting: eindelijk een punt om naar toe te leven. Dat nomaden bestaan, elke week ergens anders wonen, was voor één maand wel lang genoeg. Sommige van jullie weten dat het allemaal lang onduidelijk was. Niet of we zouden gaan, maar wel wanneer. Ergens in de allereerste gesprekken die werden gevoerd over het verhuizen naar Canada werd 1 juli genoemd. Later werd dat 1 augustus, zodat we wat tijd hadden om voor te bereiden. De volgende datum was 10 augustus, omdat we dan allebei meer dan 10 dagen volledig gevaccineerd zouden zijn. Maar al snel werd duidelijk, dat het onmogelijk was om een precieze datum te plannen. Door allerlei ontwikkelingen in de wereld (covid, Afghanistan) lopen alle procedures voor de juiste documentatie anders: duurt langer, is strenger en er zijn nieuwe regels. En ook al zijn we nu in Canada op een legale manier, we hebben nog steeds niet de benodigde visums om hier lang te kunnen wonen.

We vertrokken zondagochtend om iets over 8 uur vanuit Wittelte (het huis van Rowan haar ouders) in een huurauto, omdat we de leaseauto vrijdag al hadden ingeleverd. Sinds de datum van vertrek bekend was, hebben we geen moment stil gezeten. Er moest nog gewinkeld worden voor nieuwe (nette werk) kleding, nog hier en daar afscheid nemen, dingen regelen, papieren invullen/printen en ondertussen ging het gewone werk ook gewoon door. We waren dus blij eindelijk te gaan en keken uit naar onze vlucht waarin we even niks moesten, behalve op onze kont zitten.

We waren nog geen 8 kilometer onderweg, toen de auto aangaf dat er iets mis was met de rechterachterband. Meteen gestopt en inderdaad, de achterband was goed leeg. ‘Wittelte’ op de hoogte gebracht en ook het verhuurbedrijf gebeld. De lieve ouders van Rowan waren er heel snel, om samen met ons te wachten op een telefoontje van de monteur. Gelukkig duurde dit niet lang omdat de monteur uit de buurt kwam. Snel een prop in het gat en we konden weer verder. Met 2 uur voor de vertrektijd, kwam we op Schiphol aan. Huurauto ingeleverd en twee karretjes gepakt voor onze 6(!) koffers. Ondanks de drukte bij het inchecken en de extra checks die gedaan moest worden op onze vaccinatiepapieren, waren we op tijd bij de gate. Mede dankzij de Sky priority van Jurriaan: het spaarprogramma van KLM. Wanneer je vaak vliegt, spaar je punten waarmee je bepaalde voordelen krijgt. O.a. dus een korte route voor het inchecken, controles en het boarden.

Uiteindelijk vertrok het vliegtuig een half uur later (13.00 i.p.v. 13.25 uur) omdat er veel andere mensen wel vertraagd waren door de vaccinatiepapieren check. De vlucht ging voorspoedig, maar met dat half uur vertraging was onze overstap in Calgary wel maar 1.5 uur geworden. Collega’s van Jurriaan hadden een dergelijke overstap eerder niet gered door uitgebreid douane verhoor en check op de werkvisums. Dus een beetje spannend was het wel. Bij de eerste controle in Calgary moesten we de ArriveCAN app laten zien. Omdat onze telefoons uit hadden gestaan, was deze niet meer ingelogd. Shit; wat was het wachtwoord ook al weer? Snel een nieuw wachtwoord aanvragen, inloggen en door de controle.

Uiteindelijk ging alles heel soepel en waren we zonder stressen en rennen bij de gate aangekomen, precies 5 minuten voor dat de gate open zou gaan. Beter kon niet! Helaas had ook deze vlucht vertraging. Had te maken met het grond personeel en het inladen van koffers. Zou zo maar kunnen zijn dat dat kwam door onze koffers: zij waren immers al vertraagd EN kwamen van een internationale vlucht…. We zullen het nooit weten.

De vlucht was maar 1.5 uur en toen we de aankomsthal inliepen stond daar Darren, met een bordje met Jurriaan zijn naam erop op ons te wachten. Darren is een nieuwe collega van Jurriaan. Victoria airport is bijzonder klein (vergelijkbaar met Weeze/Eindhoven) en heeft maar twee bagagebanden. Wat bijzonder was, is dat iedereen gewoon bij de bagage kan. De banden staan namelijk in de aankomsthal.

Darren haalde ons op in een pick-up. Deze is de komende weken van ons. Op weg naar ons appartement, vertelde Darren ons over waar we allemaal langs kwamen, welke routes het meest logisch zijn om bij het appartement te komen en deden we een kleine sightseeing tour, o.a. langs de werf waar Jurriaan straks werkt (Point Hope Maritime). Aangekomen bij het appartementen complex, kregen we wederom een tour: waar is de gym, de vuilnisruimte, hoe werkt de lift met de sleutel, etc. Het appartement zelfs is hartstikke prima. Van alle gemakken voorzien en ruim genoeg voor ons tweeën. Het is heel netjes en nieuw en we hebben weinig last van de buren. Over een tijdje willen we nog kijken naar iets anders, zodat Rowan ook een werkkamer kan hebben, omdat ze altijd vanuit huis zal werken.

Om kwart over 6 liet Darren ons alleen en was het hoog tijd om wat te gaan eten. Ons gebouw ligt op loopafstand van het centrum, dus we zijn te voet opzoek gegaan naar een plek om even iets te eten. We waren allebei goed moe van de reis, dus niets ingewikkelds: een hamburger en bier besteld bij een Ierse pub. Eenmaal weer thuis, een frisse douche en heerlijk ons bed in. We hebben twee weken vakantie, dus wekker zetten hoeft niet!

Helaas werden we om 02.40 uur wakker: jetlag! Uiteindelijk wel weer in slaap gevallen, maar om 7 uur was het wel echt klaar: tijd om op te staan. Er waren wat boodschappen voor ons gedaan en er stond ook een grote mand met lekkers in de keuken. We hoefden dus niet eerste op pad voor ontbijt, wat fijn en goed geregeld! De dag stond in het teken van drie dingen: naar de Walmart om een aantal praktische dingen te kopen (kleerhangers, wasmand), koffers uitpakken en de eerste keer boodschappen doen. Er is een supermarkt onder ons gebouw, echt ideaal. Maar t zal nog wel even duren voordat we alles weten te vinden; het is een grote supermarkt en Canadezen hebben altijd van alles 10 soorten. Lastig kiezen, want hoe weet je bijvoorbeeld welke pasta saus lekker is?

’s Avonds heeft Jurriaan pasta gekookt (goede saus gekozen) en hebben we lekker lui niks gedaan. Vanwege de jetlag is het energieniveau in de avond laag, dus lagen we om 21.00 uur op bed. Ditmaal werden we om 4.15 uur s nachts wakker, dus we gaan de goede kant op! Nog een paar dagen, en dan zijn we de jetlag wel te boven denk ik.

De auto die we hebben is een tijdelijke. Hij is enorm groot en niet echt geschikt voor de stad. Hij past niet eens in het parkeervak in de parkeergarage onder ons gebouw! De pick up is altijd door monteurs gebruikt, dus een tikkeltje uitgeleefd. Omdat wij juist vaak met onze nette kleren in de auto zitten, wilden we hem graag een beetje poetsen. Bovendien zit een schone auto ook gewoon lekkerder. Dus op naar de wasstraat. Na wat zoekwerk op Google had Jurriaan er één gevonden. Wel veel werk hoor, zo’n grote auto poetsen. Om goed bij het dak te kunnen, moet je in de achterbak gaan staan!

Alles gepoetst, van binnen en buiten, geurvreter erin: tijd om wat rond te rijden. Rowan had een boerderij gevonden waar ze, heel typisch voor deze tijd van het jaar, velden vol pompoenen hadden. Rustig aan binnendoor gereden, nog even gestopt bij het strand en de eerste pompoen aankoop was een feit!

Toen was het tijd voor lunch. We besloten naar the Burchart Gardens te rijden. Prachtig aangelegde tuinen, in de zomer enorm toeristisch en druk, nu gelukkig een stuk minder. Het was voor ons de perfect middag activiteit; lekker buiten, relaxed rondlopen en genieten van alles mooie kleuren en vormen. En meteen weer een activiteit van onze lijst van dingen die op het eiland te doen zijn. We moeten natuurlijk wel dingen uitproberen zodat wanneer jullie allemaal op bezoek komen, we aanbevelingen kunnen doen haha.